غار رئیس نیاسر در همون محوطه آبشار قرار گرفته. طبق تحقیقات انجام شده این غار قدمتی چند هزار ساله داره و به دوره اشکانی برمیگرده. کاملا توسط انسان ساخته شده و در واقع معبدی بوده برای پیروان آیین میترا، خدای ایران باستان. وارد غار که میشیم اولین چیزی که متوجه میشیم تنگ بودن راهروهاست. هرچی هم که جلوتر میریم مسیر تنگ تر و تنگ تر میشه طوری که به زحمت به اندازه یه نفر فضا وجود داره.

بعد از چند قدم، به تالار کوچکی میرسیم که دورتادورش سنگهایی شبیه به نیمکت گذاشته شده. گوشه این تالار شکافی هست که توش نردبانی گذاشته شده. باید از این نردبان یه ارتفاع چند متری رو پایین بریم تا بتونیم مسیرمون رو ادامه بدیم. طول مسیر توی دیوار شکاف هایی کنده شده که برای فهمیدن کاربردش باید یکم قوه تخیلمون رو بکار بندازیم. همینطور سنگ آسیابی رو می بینید که گویا بجای آرد کردن، ازش برای تشریفات مذهبی مراسم قربانی کردن استفاده میشده. مسیر به کمک چراغ های کوجکی روشن شده.

از تالار به بعد سقف غار کوتاه میشه، جوری که باید نیم خیز بشین و به تدریج کاملا بشینین. از اینجا به بعد برا اونایی که سربازی رفتن شبیه پامرغی میمونه. اینجا ظاهرا ورودی به معبدی بوده که الان مسدود شده (به قولی بخاطر چند زلزله) و الان فقط راهروها باقی مونده. به آخر مسیر که رسیدم دیگه انقدر تنگ شده بود که بر گشتن (همون عقب جلو کردن خودمون !!) خیلی به سختی انجام شد.

در آخر باید بگم کل طول غار حدود 70-80 متره و برای کسایی که حس ماجراجویی دارن یه بار دیدن غار توصیه میشه.